Ha Melanie, Hier is het niet zo goed, ik ben in 2009 flink gevallen met de fiets over de kop, kweet niet of ik dat al heb verteld, hersenkneuzing, scheurtje jukbeen en erg lang herstel nodig, toch weer gaan werken en doorgemodderd, mijn man heeft er ook last van en door drukte op zijn werk kreeg hij weer migraineaanvallen met uitvalsverschijnselen linkerkant lijf. Hij heeft nu gelukkig een leuke nieuwe baan in (.) en gaat op de fiets naar het werk. Die val met de fiets heeft bij mij het een en ander losgerammeld en op een gegeven moment, eind 2010 storte ik in. Heel mijn shitverleden kwam eruit. Ben sexueel misbruikt door mijn stiefvader vroeger, mijn moeder heeft me nooit opgevoed zoals het hoort en zo kwam ik bij psycholoog terecht en zit nu op een telefootnje te wachten, ga me laten opnemen in een C.P.H. in Wijchen. Dat is een Centrum voor Psychisch Herstel, door de week daar en in het weekeinde thuis. Heb even die afstand van thuis met de kinderen etc nodig om alles goed te kunnen verwerken en bij mezelf te komen. Heb geen zelfvertrouwen, geen eigenwaarde, weinig assertief wat me allemaal tegenzit in heel het leven. >>knip<<
Daar zat ik dan, begin dit jaar, te kijken naar dit mailtje. 'Even' die leuke oudklasgenoot van het Peelland College een nieuwjaarswens gestuurd en dan dit als reply...wauw, heftig..!!!
Dit was het begin van een korte en hevige mailwisseling, immers, Marije werd opgenomen en zou daar geen computer tot haar beschikking hebben. Na meer dan 25 jaar was ze er klaar mee, en kwam alles er uit.
Al vrij snel vroeg ik haar: kun je niet af en toe een foto maken en me die sms-en? Gewoon met je telefoon, hoeven geen hoogstandjes te zijn, maar gewoon een beeld wat je tegenkomt tijdens je verblijf daar en wat voor jou bijzonder is. Het idee was; we sturen elkaar elke paar dagen een foto om zo met elkaar in contact te blijven en maken hier uiteindelijk een boekje van.
Helaas bleek Marije een oude mobiel te hebben die mijn bestanden niet ondersteunde. Maar niet getreurd, Marije werd zó enthousiast dat ze toch stevig door fotografeerde en me het resultaat steeds weer toestuurde. Nu, een half jaar later, hebben we puur van haar werk en teksten een boekje gemaakt over haar periode in Wijchen.
Oh, wat ben ik trots.
Kippevel als ik zie wat fotografie voor en met mensen kan doen.
Ze heeft naast fotografie ook haar pianospel weer opgepakt, is weer gaan tekenen/schilderen, kortom, ze kan haar creatieve ei weer kwijt! (en zo kende ik haar) Na haar opname heeft ze meer tekst en uitleg gegeven over haar periode intern, en deze is ook verwerkt in het boek.
Vanaf nu zal Marije ook met u haar verhaal delen in dit bijzondere boek, een samenwerking tussen Artstudio23 en Marije Fotografie
